İnsan sevgisi olmadan sonsuzlukta yalnız bir ayraçtır. Kitabın arasında unutulan bir fotoğraf ve arkasındaki yazılar gibi. Kelimeleri ona aitmiş, bakışları görünmez duvarları aşarmış gibi kendisini ne çok yüceltir. Ne kadarını doldurduğu belirsizken anda, birden sonsuz boşluğa düşer. Bir ayraç işte böyledir. Bir sonraki okumaya kadar yalnız, ölü ağaçların arasında başka bir ölü ağaç olduğunu bilmeden, varolmaya devam eder. Belirsiz ama mutlak bir karşılığı vardır. İkisininde özü neden sonra bir yangında yanıp, dumanı havaya savrulur. Duman, gören göze neler gösterir. Biraz güneş, biraz su, bir tutam toprak. O anda dünya olmuştur insan, dünyada olduğunu da unutmuştur. Bütün kederler, sevinçler, dünya; fakat hepsi kendi içindedir.
Görmek, hep başka olanları görmek varoluşun yetersizliği ama daha önemlisi tesellisidir. Halbuki baktığı yerde insan, aşağılamaya önce kendisinden başlamalıdır.
