İnsan, sevgisi olmadan sonsuzlukta yalnız bir ayraçtır. Kitabın arasında unutulan bir fotoğraf ve arkasındaki yazılar gibi. Sonraki okumaya kadar yalnız, ölü ağaçların içerisinde başka bir ölü ağaç olduğunu bilmeden sayfaların arasında varolmaya devam eder. Belirsiz ama mutlak bir karşılığı vardır. Neden sonra özü, bir yangında yanıp duman olarak havaya savrulur. Duman gören göze neler gösterir. Biraz güneş, biraz su, bir tutam toprak. O anda dünya olmuştur insan, dünyada olduğunu da unutmuştur. Bütün kederler, sevinçler, dünya; hepsi kendi içindedir.
Görmek, hep başka olanları görmek varoluşun yetersizliği ama daha önemlisi tesellisidir. Halbuki baktığı yerde insan, aşağılamaya önce kendisinden başlamalıdır.
